Little Misfortune

źródło

   Lubię gry komputerowe. Osobiście jestem graczem mizernym, niedzielnym, ale za to urodzony ze mnie backseat gamer – gracz towarzyszący. W wolnym czasie często oglądam let’s play'e gier na YouTubie zamiast seriali. Jest masa tytułów o ciekawych fabułach, ciężko mi być na bieżąco z najnowszymi!

   Tym razem przez przypadek natknęłam się na krótką „Little Misfortune”. Jest to gra przygodowa w stylu point&click, której akcja dzieje się w jednym z krajów północnej Europy (może Szwecji?). Główną bohaterką jest ośmioletnia Misfortune Ramirez Hernandez – przeurocza, niewinna dziewczynka w butelkowo-zielonym płaszczu i różowym berecie. Wielokrotnie pojawia się tajemniczy lis Benjamin, którym ośmiolatka jest zauroczona, a którego aż do końca nie mamy okazji bliżej poznać. Bardzo ważny jest również narrator o głębokim głosie, który od samego początku wzbudza nasz niepokój, zdradzając w sekrecie, iż dziewczynka umrze. Ku zaskoczeniu narratora, Misfortune słyszy jego głos i zaczyna z nim rozmowę. Od tego czasu jako gracz przejmujemy nad nią kontrolę i możemy podejmować interakcje z różnymi, oznaczonymi przedmiotami. Mamy też możliwość podejmować decyzje o nieoczywistych konsekwencjach, które mają wpływ na to, jak potoczy się rozgrywka oraz jakie zakończenie uda nam się odkryć.

   „Little Misfortune” to wyjątkowa, ok. trzygodzinna przygoda, w której dziecięce poczucie humoru i naiwność eskapistycznej bohaterki zderza się z tym, co widzimy my, dorośli. Gra wzbudziła we mnie wiele emocji, gdy kibicowałam krótkonogiej niezdarze i martwiłam się o jej życie, które nawet bez grożącego jej niebezpieczeństwa z innego wymiaru nie było lekkie.

   Małej Misfortune nie da się nie lubić. Jest rozkoszną i zabawną dziewczynką, która wyrusza w nieznane, żeby znaleźć obiecane „wieczne szczęście” i to nie dla siebie, tylko dla  swojej mamy. Zawsze ma w kieszeni ukochany brokat, którego rozsypanie poprawia jej humor i jest w stanie zmienić nawet najokropniejsze sceny w coś pozytywnego. Niezależnie od obrazka, który teraz pojawił się Wam w głowach, "Little Misfortune" przeznaczona jest dla graczy dorosłych.

   Grę bardzo cenię za jej wyjątkowy styl, linearną fabułę, świetnie poprowadzone dialogi oraz nadzwyczajny dubbing. „Little Misfortune” porównywana jest do „Fran Bow” i nic w tym dziwnego, gdyż obie pochodzą od tego samego producenta, czyli Killmonday Games. Mimo to wydaje mi się, że ogólny klimat i rozgrywka są różne, przy czym „Little Misfortune” zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Co więcej, jeżeli oglądaliście "Over the Garden Wall" (dziesięcioodcinkowy serial, który gorąco polecam), to jest spora szansa, że spodoba się Wam "Little Misfortune". Mają ze sobą wiele wspólnego.

   Jeśli Was zainteresowałam i macie ochotę sami przejść tę grę, a specjalnie starałam się zbyt wiele o niej nie zdradzać, jest ona dostępna na Steam i GOG. Możecie również tak jak ja obejrzeć wybrany gameplay np. na YouTubie. Gra nie ma polskiej wersji językowej, ale znajdziecie graczy, którzy będą dla Was tłumaczyć angielskie teksty podczas rozgrywki. Osobiście oglądałam tę serię po angielsku u jacksepticeye’a, którego kanał często ostatnio odwiedzam.

   A czy Wy lubicie oglądać let’s play’e na YouTubie? Czy może w ogóle Wam się to nie podoba i nie rozumiecie, czemu ludzie sami nie grają w gry? Jestem ciekawa, co na ten temat sądzicie.

Ms