Pół wieku poezji później

źródło

   Siódmego grudnia byłam świadkiem ważnego kulturowo zdarzenia. Właśnie tego dnia premierę miał film pt. „Pół wieku poezji później”. Dlaczego jest to moim zdaniem takie niezwykłe?

   Pamiętam jak na pierwszym roku studiów koleżanka z grupy opowiedziała mi o projekcie filmowym organizowanym przez jednego ze swoich znajomych – Jakuba Nurzyńskiego. Zachęciła mnie wtedy do odwiedzenia powstałego już wtedy fanpage’a na Facebooku. Niezwykle zaintrygował mnie pomysł stworzenia fanowskiej historii osadzonej w uniwersum Wiedźmina, dlatego zaczęłam śledzić ten temat ciekawa, co z tego wyjdzie. Od tamtej pory minęły cztery lata.

   „Pół wieku poezji później” jest projektem fanowskim – z często powtarzanym  hasłem „od fanów dla fanów” na czele. Fundusze pokryto ze źródeł crowdfundingowych (polakpotrafi.pl). Film zyskał tak duże zainteresowanie, że z łatwością osiągnął wyznaczony budżet. Zespół zachęcony taką reakcją zaczął rozważać rozbudowanie początkowego zamysłu – m.in. przedłużenie czasu trwania (jeśli dobrze pamiętam, początkowo „Pół wieku poezji później” miał trwać ok. 30 min), inwestycję w lepszy sprzęt, efekty i charakteryzację. Przeredagowali cele, wznowili zbiórkę i tym razem również się udało.

   Rezultatem tego projektu jest pełnometrażowy film fanowski osadzony w wiedźmińskim uniwersum, którym może cieszyć się każdy z nas – „Pół wieku poezji później” dostępny jest bowiem bezpłatnie w serwisie YouTube. Patroni mogli cieszyć się kinową premierą w Warszawie na tydzień lub dwa przed opublikowaniem filmu w internecie. Plakat został wybrany w wyniku konkursu organizowanego na Facebooku, do którego zgłosiło się naprawdę mnóstwo osób. Niektóre z pomysłów bardzo wyróżniały się na tle innych swoją oryginalnością i fantastycznie było patrzeć na to, jak odmienne podejścia i interpretacje mieli różni autorzy. 

źródło

   Tytuł „Pół wieku poezji później” odnosi się bezpośrednio do dzieła, o którym w książkach wspomina słynny bard Jaskier. Warto przy tym wspomnieć, iż w tej roli pojawia się nie kto inny jak Zbigniew Zamachowski (!), wybitny aktor, lektor i tekściarz, którego pod postacią Jaskra mogliśmy podziwiać w niesławnym, polskim serialu pt. „Wiedźmin” z 2001 r.

Uwaga! Serial, o którym tu wspominam, nie ma nic wspólnego z wychodzącą 20.12.2019 produkcją od Netflixa! Polski „Wiedźmin” był smutnym podejściem do ekranizacji zbiorów „Ostatnie życzenie” oraz „Miecz przeznaczenia”, zakończonych absolutną klapą. Piosenki Jaskra w wykonaniu Zbigniewa Zamachowskiego oraz głos Michała Żebrowskiego od którego miękną kolana to mocne, ale jedyne pozytywy tej produkcji. Nie warto.

   Ostrzegam ludzi spragnionych przygód Geralta – w tym filmie go nie znajdziecie, choć tu i ówdzie w dialogach pojawią się o nim wzmianki i anegdoty. Głównym bohaterem jest Lambert, wiedźmin, który podobnie jak Geralt często stacjonował w Kaer Morhen. Inną ważną postacią jest Triss Merigold, wysłana na misję przez Lożę Czarodziejek w celu pojmania niebezpiecznej zdrajczyni, wykonującej eksperymenty z księgi Alzura – tej samej, z której czerpano wiedzę do Próby Traw, pozwalającej na „stworzenie” wiedźminów. W wyniku nieszczęśliwych wydarzeń dołącza do nich również Julian – syn Jaskra. I tu muszę przyznać – nie wiem, co ten facet w sobie ma, ale najwidoczniej urok osobisty odziedziczył po ojcu. Obejrzycie, a zrozumiecie co mam na myśli. Razem wyruszają, by położyć kres niecnym eksperymentom. Nie są jednak jedynymi, którym zależy na pozyskaniu  księgi.

   Uważam, że mimo to, że film jest fanowski, nie należy traktować go ani krzty łagodniej. Zespół nie składał się z laików, co sprawiło, że miałam spore oczekiwania co do „Pół wieku poezji później”. I muszę przyznać, nie zawiodłam się. Po pierwsze: muzyka. Ciarki na wejściu, ciarki na wyjściu i jeszcze gdzieś w trakcie. Cudowna, klimatyczna, mocno idąca w ślady soundtracku z trzeciej części gry. Potem na plus zdecydowanie postać Lamberta i gra aktorska Mariusza Drężka – absolutnie fenomenalna. Następnie uważam, że owacje na stojąco należą się osobom odpowiedzialnym za kostiumy i scenografię – pełne detali ubiory, przedmioty oraz nastrojowe lokacje sprawiały, że z łatwością można się było zapomnieć w fantastycznym świecie. Udział Zbigniewa Zamachowskiego, który jest filuternym mrugnięciem oka w stronę fanów, absolutnie skradł moje serce. Ku mojemu zaskoczeniu, efekty specjalne również były na bardzo wysokim poziomie (zawsze mam co do nich obawy). Warto pochwalić też sceny walk na miecze – potrafię sobie tylko wyobrazić, ile czasu musiało zająć opanowanie choreografii.

   Jeśli chodzi zaś o negatywy, to głównym są dla mnie dialogi. Bywały momenty, w których postaci nawiązywały w żartach do książek lub gier – i to było super! Ale bywały również niezręczne teksty. W pamięć zapadła mi najbardziej scena w karczmie, w której jedna z siedzących na ławie bab wrzeszczy „No halo!”. Dźwięk ten niemal zazgrzytał mi w uszach, bo wydawał się zdecydowanie zbyt współczesny i bardzo odstający od świata przedstawionego. Dodatkowo muszę wspomnieć o braku stabilizacji kamery – nie wszystkim to przeszkadza, zwolennicy twierdzą, iż dodaje ona dynamiki. Ja jej nie cierpię, a tu niestety była obecna, co czasem psuło w moim odczuciu naprawdę ładne, estetyczne kadry.

   Podsumowując, jestem niezmiernie szczęśliwa, że mogłam przyglądać się procesowi powstawania tego filmu, który po latach szczęśliwie zakończył się sukcesem! Jeśli jeszcze nie oglądaliście, a jesteście ciekawi, „Pół wieku poezji później” znajdziecie tutaj.

   Jakie są Wasze wrażenia?

Ms