Wiedźmi spisek

   „Nikt z nas nie jest całkiem dobry ani całkiem zły. Każdy mieści się gdzieś pomiędzy, ale w naszym życiu wcześniej czy później zawsze nadchodzi taka chwila, gdy musimy postawić ważny krok: albo w stronę światła, albo też mroku... czasem sprawia to ktoś wyjątkowy, kogo spotkamy.”

   Z trudem odkrywam, że to zdumiewająco uniwersalna lekcja.

   Na blogu pojawiły się wcześniej recenzje poprzednich części serii „Kronik Wardstone”. Jeśli jeszcze ich nie czytaliście, a jesteście zainteresowani, to zapraszam serdecznie do przeczytania tekstu o „Zemście czarownicy”, „Klątwie z przeszłości” oraz „Tajemnicy starego mistrza”. Tym razem omówię pokrótce czwartą część serii, czyli „Wiedźmi spisek”.

   Tom wraz ze stracharzem wyruszają do Pendle, by rozprawić się z zamieszkującymi tamtejsze tereny klanami czarownic, które ukradły skrzynie mamy oraz porwały rodzinę chłopaka. Sytuacja jest nagląca, gdyż odwiecznie skłócone rody planują się zjednoczyć, by wezwać Złego, który zagrozi nie tylko Hrabstwu, ale i całemu światu. Mieszkańcy okolicznych wiosek od dawna są zastraszani, manipulowani oraz mordowani przez upiorne klany. Gotowi są zrobić dla czarownic wszystko, by ocalić rodziny. Nikomu nie można zaufać. Czy uczniowi stracharza, mistrzowi oraz Alice, uda się pokonać grożące im niebezpieczeństwo oraz ocalić świat przed nadejściem ucieleśnienia Mroku?

   Wyjątkowo wartka akcja niemal nie pozwalała mi oderwać się od lektury. Spisek gonił spisek, a niebezpieczeństwo rosło z każdą chwilą. Sytuacja wielokrotnie wydawała się beznadziejna a sprawa przegrana, tylko po to, by co jakiś czas łudzić czytelnika nadzieją. W tej części pojawiły się nowe, znaczące postaci, m.in. zabójczyni Grimalkin czy przewidująca przyszłość Mab Mouldheel. Pojawił się również James – jeden z sześciu braci Toma. Poza najstarszym z nich, Jackiem, nie mieliśmy do tej pory okazji poznać pozostałych braci, a bardzo jestem ich ciekawa i mam nadzieję dowiedzieć się nieco więcej o każdym z nich. Spodobał mi się Tibb – stwór stworzony dzięki czarnej magii o oryginalnej naturze. Ciekawie było też śledzić poczynania Alice – dziewczyny wychowanej przez wiedźmy, która z jednej strony uparcie wyrzeka się swego dziedzictwa, z drugiej zaś korzysta ze sztuczek Mroku. Nieprzerwanie cenię tę serię za swój klimat i oryginalną fabułę, choć muszę przyznać, że od czasu do czasu zdarzają się momenty naciągane, gdzie bohaterowie nie postępują według mnie do końca logicznie, choć może za wszystko należy winić towarzyszące im emocje.

   W porównaniu do poprzednich części, „Wiedźmi spisek” nie jest aż tak najeżony błędami i wpadkami tekstowymi, co daje mi nadzieję na poprawę również w przyszłości. Mam również wrażenie, że z tomu na tom występuje coraz mniej obrzydliwych czy wstrząsających opisów. Albo to przypadek, albo to ja stopniowo się uodparniam. "Wiedźmi spisek" to najdłuższa część w serii, co nie zmienia faktu, że czytałam ją z zapartym tchem i, podobnie jak pozostałe, skończyłam w ciągu tygodnia. Ta część bardzo przypadła mi do gustu i zastanawiam się, czy nie stała się przypadkiem moją ulubioną.

Ms