Tajemnica starego mistrza

   „Tajemnica starego mistrza” to trzeci tom serii „Kroniki Wardstone” Josepha Delaneya. Jeśli nie mieliście okazji przeczytać recenzji poprzednich, to tutaj znajdziecie link do „Zemsty czarownicy” (pierwszej części), a tutaj do „Klątwy z przeszłości” (drugiej części).

   Na okładce znajdujemy następujący opis:

„Jesień nieubłaganie zbliża się ku końcowi, noce są coraz dłuższe, a dni chłodniejsze. Niedługo z targanych wiatrem drzew opadną ostatnie liście i Hrabstwo ścisną lodowe objęcia mrozu. Nadchodzi czas, by stracharz i jego uczeń, Thomas, udali się do Anglezarke, zimowej siedziby mistrza... Tom słyszał już opowieści o złowieszczej, budzącej grozę sadybie, jednak mroczna rzeczywistość przerasta jego wyobrażenia. W przeszłości starego mistrza kryje się wiele ponurych sekretów, które być może nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Lokatorzy piwnicy Anglezarke są przerażający, nie tak jednak straszni, jak tajemnicza zakapturzona postać oraz podziemny świat prastarego kurhanu...”.

   Tom przeżywa pierwszą migrację stracharską. Z letniej siedziby w Chipenden – ciepłej, bezpiecznej chałupki z ogrodami i gorącymi posiłkami – przenoszą się do zimowego domu w Aglezarke. Położona na moczarach kamienna posiadłość już od początku wzbudza niechęć nie tylko u naszego bohatera, ale również u stracharza. Zimą mrok przybiera w tej krainie na sile i ktoś musi stawić mu czoła oraz chronić mieszkańców pobliskich wsi. W tym domu nie ma niestety bogina, który zawczasu nagrzałby w kominkach i przygotowałby ciepłą strawę. W wilgotnej piwnicy znajduje się za to ktoś inny - ktoś, kogo stracharz przez większość roku przetrzymuje w jednej z piwnicznych cel, a na czas pobytu w Anglezarke wypuszcza i otumania ziołową herbatą, w imię „mniejszego zła”. 

   W „Tajemnicy starego mistrza” znalazłam wiele fascynujących wątków, zainspirowanych problemami z realnego, dorosłego życia (których nikomu nie życzę), a które w fenomenalny sposób odnalazły swoje zastosowanie w powieści mało tego, że fantasy, to jeszcze dla  (podobno) młodszych czytelników. Wszystko dodatkowo osnute jest cieniem tajemnicy i wiele razy nie byłam pewna, kto mówi prawdę oraz czyjej wersji wydarzeń wierzyć.

   Zagłębiając się w serię coraz mocniej odnoszę wrażenie, że podział na to co dobre, a co złe, jest bardzo nieoczywisty. Posługując się metaforą bieli i czerni jako odpowiedników dobra i zła, złe postaci są kruczoczarne, a dobre są... szare. Nie ma tu wyidealizowanych, nieomylnych bohaterów o czystym sercu. Moim zdaniem to świetnie wpływa na fabułę – nie jest przewidywalna i nie robi się nudna, a przy tym niesie ze sobą niezwykle ważną lekcję, szczególnie dla młodszych czytelników, ale nie tylko. Wracając po latach do tej serii nie spodziewałam się, że będzie to tak prowokująca do myślenia lektura oraz pretekst do wędrówki do własnego wnętrza.

   Muszę wspomnieć jeszcze o czymś, co umknęło mi przy recenzjach poprzednich części, a co bardzo pozytywnie wpływa na ocenę tych książek. Mam na myśli oczywiście zamieszczone wewnątrz ilustracje Davida Wayatta. Każdy rozdział rozpoczyna się od minimalistycznej grafiki, być może wykonanej tuszem. W dzieciństwie zachwycałam się tym stylem i do tej pory bardzo chciałabym umieć stworzyć podobne ilustracje.

 

   Co do przewijających się w serii minusów: zauważyłam dwie drobne literówki w całym tekście, czyli niewiele. Odniosłam również wrażenie, że język nieco się zmienił - być może jestem świadkiem wprawiania się tłumaczki – dzięki czemu tekst czytało mi się jeszcze przyjemniej.

   Jak dotąd ta część podobała mi się najbardziej. Zdaję sobie jednak sprawę, iż ostatecznie ukazało się kilkanaście tomów, z czego początkowo planowane były trzy, a potem sześć. Jestem jednak dobrej myśli i nie omieszkam podzielić się negatywnymi spostrzeżeniami, jeśli takie się pojawią.

Ms

P.S. Wczoraj przyszła do mnie ostatnia, brakująca książka. Po tylu latach, seria w końcu w komplecie! :D