Pomyłka Stracharza

   „Rodzina czyni cię tym, kim jesteś. Daje ci ciało i krew, kształtuje twą duszę zgodnie ze swymi wierzeniami. Z pewnością już ci to mówiono?”

   Powiedzenie „rodziny się nie wybiera”, z którym się wychowałam, ostatnio intensywnie koliduje z nowym aforyzmem „to ty wybierasz swoją rodzinę”. Nie wszyscy mamy to szczęście, by narodzić się w przychylnym środowisku. Szczęśliwcom ciężko wyobrazić sobie jak powszechne jest dorastanie z brakiem zasobów, wsparcia, tolerancji, uwagi, miłości itd. Posiadanie obojga rodziców nie oznacza automatycznie szczęśliwego dzieciństwa. Pochodzenie kształtuje nasz start, ale to my sami powinniśmy wyznaczać sobie kierunek oraz cel, do którego chcemy zmierzać, nawet jeśli naginają one bądź łamią wpajane nam od zawsze zasady.

   W „Kronikach Wardstone” zarówno Alice jak i Tom zmagają się ze swoim dziedzictwem, choć na różne sposoby. Ona – zrodzona i wychowana wśród czarownic, adeptka czarnej magii z przymusu, usiłująca odciąć się od swoich korzeni. On – siódmy syn siódmego syna, którego matka wydała na świat jako dar dla Hrabstwa. Chłopak posłusznie spełnia polecenia zarówno rodzicielki jak i mistrza, aby nie dopuścić do tego, by którekolwiek z nich się na nim zawiodło. Jak często powtarza się w fachu stracharza, „ktoś to musi zrobić”.

   Uwaga! Zanim przejdę do właściwej recenzji muszę zaznaczyć, że „Pomyłka Stracharza” Josepha Delaneya to piąta część serii „Kroniki Wardstone”. Chociaż w recenzjach unikam spoilerów, poniższa treść może okazać się nieco konfundująca, dlatego zachęcam do przeczytania artykułów na temat poprzednich czterech części: „Zemsty czarownicy”, „Klątwy z przeszłości”, „Tajemnicy starego mistrza”, „Wiedźmiego spisku”.

   Przejdźmy teraz do właściwej części tekstu.

   Front wojenny nieuchronnie zbliża się do Hrabstwa. Dom w Chipenden przestaje być bezpiecznym schronieniem dla czternastoletniego Toma, którego werbownicy chętnie wcieliliby do wojska. Sytuacja przyspiesza jedynie decyzję mistrza, który odsyła chłopaka, by ten przez pół roku terminował u innego stracharza, z dala od zaogniającego się konfliktu. Tom z niechęcią rozstaje się ze swoją przyjaciółką Alice i udaje się do domu nowego mistrza, Arkwrighta, który specjalizuje się w wodnych wiedźmach i Skeltach. Metody oraz etyka owego stracharza znacznie różnią się od tych wpajanych chłopakowi przez poprzedniego nauczyciela. Arkwright nie zna bowiem litości, jest człekiem okrutnym, choć przy tym nader skutecznym. Nie stroni od alkoholu, którym stara się odgonić dręczące go demony. Czy ma z tym coś wspólnego zakazany pokój na szczycie młyna...?

   Motyw rodziny jeszcze nigdy nie był tak ciężki, jak w „Pomyłce Stracharza”. Ponownie jestem zdumiona tym, jak rewelacyjnie autor wplata problemy naszego świata w fantastyczną powieść dla młodszych czytelników. W tym wypadku jest to m.in. alkoholizm czy przemoc. Podoba mi się również to, że każdy przedstawiony problem narasta na przestrzeni kilku książek, stopniowo budując u czytelnika niepokój. Dzięki temu odnoszę wrażenie, iż historia została zawczasu dobrze przemyślana i świetnie poprowadzona. Wspominam o tym ze względu na fakt, iż pierwotny plan zakładał mniejszą ilość książek niż ostatecznie wyszło i w pewnym sensie wyczekuję momentu, w którym poziom serii zacznie spadać. Do tej pory jestem pozytywnie zaskoczona, bo książki są rewelacyjne. Mimo ciężkiej tematyki bardzo szybko się je czyta. Postać Arkwrighta jest oryginalna i posiada skomplikowaną przeszłość, którą powoli odkrywamy w trakcie lektury tomu. Ponadto wprowadzone w tej części tresowane przez stracharza psy były elementem, bez którego obecnie nie wyobrażam sobie tego fachu. Rewelacja!

   Z minusów pozostaje ten jeden, nieodłączny – okropna edycja tekstu. Ten wyjątkowo najeżony był literówkami. Po „Wiedźmim spisku” naprawdę nabrałam nadziei na poprawę, jednak „Pomyłka Stracharza” bardzo mnie zawiodła. Nigdy, w żadnej książce, nie spotkałam się z taką ilością błędów.

   Mimo wszystko, „Kroniki Wardstone” nadal trzymają fason i bardzo cieszę się, że czytam je teraz, jako osoba dorosła. Serdecznie polecam nawet sceptykom, którzy nie przepadają za tym gatunkiem.

Ms